Πτολεμαΐδα

Με αφορμή το βίντεο της κακοποίησης του ελέφαντα στο τσίρκο Massimo θυμηθήκαμε ένα παραμύθι (που έχει πολλές ομοιότητες με το θέμα) απ’ το πρόσφατο βιβλίο ΧΡΥΣΟ ΒΟΥΝΟ που κυκλοφορεί με τη συνεργασία του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Σ’ αυτό οι ήρωες του βιβλίου, τα αδέρφια Στέλλα και ο Στέφανος ονειρεύονται μαζί ένα παραμύθι: σ’ ένα μακρινό πλανήτη ένας ταλαίπωρος διαστημικός ελέφαντας υπομένει τα πάνδεινα από το θηριοδαμαστή του που τον περιφέρει σαν αξιοθέατο. Όμως, με τη βοήθεια μιας μικρής νεράιδας ο ελέφαντας θα δώσει τη δική του απάντηση στον «ιδιοκτήτη» του και θα προσπαθήσει να απελευθερωθεί…



««« Χρυσό Βουνό, Άρης Δημοκίδης, εκδ. Μεταίχμιο

Κάποτε στο διάστημα υπήρχε ένας πλανήτης φτιαγμένος από ουράνια τόξα. Ήταν μεν στρογγυλός αλλά δεν είχε συμπαγές έδαφος, όλα τα διαστημικά σπίτια ήταν χτισμένα πάνω στις πολύχρωμες καμπύλες των τόξων.

Σήμερα όλα έδειχναν ήσυχα στον μικρό πλανήτη. Διαστημικές νεράιδες με ασημένια φτερά φτερούγιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις, έπαιζαν, κουτσομπόλευαν και γελούσαν ευτυχισμένες.

Μία νεράιδα όμως, που την έλεγαν Μίντυ, καθόταν μόνη της μέσα σ’ ένα μικρό μαγαζάκι γεμάτο τρισδιάστατες οθόνες υπολογιστών και έκλαιγε τη μοίρα της.

“Τι δυστυχία”, έλεγε. “Από τότε που εξαφανίστηκαν οι γονείς μου πρέπει να μένω με την κακιά θεία μου και να της κάνω όλες τις δουλειές στο κομπιουτεράδικό της.”

Οι σκέψεις της διακόπηκαν από ένα ξαφνικό σούσουρο. Ένα μεγάλο διαστημικό ζώο έπεφτε απ’ τον ουρανό καταπάνω στον πλανήτη τους.

«Βοήθεια!!!» τσίριζαν όλες οι νεράιδες, καθώς το περίεργο ζώο που έμοιαζε κάπως με ελέφαντα, πλησίαζε όλο και περισσότερο.

Τα μάτια της νεράιδας έλαμψαν: «Ο Γουάμπα! Ξανάρθε ο Γουάμπα!»

Ο ιπτάμενος διαστημικός ελέφαντας έκοψε ταχύτητα την τελευταία στιγμή και προσγειώθηκε απαλά, λες κι είχε κάνει μπαλέτο, στην κεντρική πλατεία του πλανήτη των ουράνιων τόξων. Πάνω του ήταν καθισμένο το αφεντικό του, ο τρομερός Γκόλντενραμπ, που δεν είχε ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία αλλά τέσσερα κεφάλια!

Ο Γκόλντενραμπ σηκώθηκε όρθιος στη ράχη του Γουάμπα έκανε τα χέρια του σα χωνί τα έβαλε στα τέσσερα στόματά του και φώναξε με τη μεταλλική του φωνή! «Για κοπιάστε, για ελάτε! Ο μοναδικός Γουάμπα ήρθε και πάλι στην πόλη σας για να σας πάει ιπτάμενη βόλτα!»

Οι νεράιδες μικρές και μεγάλες έτρεξαν ενθουσιασμένες. Μπορούσαν να φτερουγίζουν εδώ και κει, αλλά τι ωραία που θα ήταν αν πετούσαν ψηλά και πήγαιναν μια μακρινή βόλτα… Μόνο η Μίντυ παρέμεινε μέσα στο μαγαζάκι και κοιτούσε με ζήλια προς τη μεριά της πλατείας.

«Για ελάτε, έχει για όλους! Μόνο μ’ ένα διάφανο νόμισμα μπορείτε να ανεβείτε στη ράχη του Γουάμπα και να πετάξετε γύρω απ’ τον πλανήτη! Μπείτε στην ουρά και μη σπρώχνεστε!»

Η νεράιδα μας κοίταξε ικετευτικά τη θεία της. «Θεία, μόνο μ’ ένα διάφανο νόμισμα… Ξέρεις πόσο τον αγαπώ τον Γουάμπα…»

«Όχι βέβαια!» της απάντησε ξερά εκείνη. «Μην αρχίζεις τα ίδια… Δεν σε ανατρέφω για να κάνεις βόλτες και για να παίζεις! Θα πρέπει να μου χρωστάς ευγνωμοσύνη που δεν σε πέταξα στα σκουπίδια όταν έφυγαν οι γονείς σου!»

Αυτό ήταν πολύ άδικο. Χάρη στις δουλειές που έκανε για το μαγαζί η Μίντυ, η θεία της έβγαζε κάθε μέρα τουλάχιστον χίλια διάφανα νομίσματα. Και τώρα που χρειαζόταν ένα και μοναδικό…

Ο Γουάμπα ανέβαζε ήδη διαστημικές νεράιδες στη ράχη του με την προβοσκίδα του. Ήταν πολύ ανόρεχτος – και μάλλον δυστυχισμένος. Αλλά έτσι ήταν ο Γουάμπα. Δεν ήταν πως δε συμπαθούσε τις νεράιδες. Το αφεντικό του τον πείραζε. Είχε κατέβει με το διαστημόπλοιό του μια μέρα πριν αιώνες στον πλανήτη των Γουάμπα και τον χώρισε απ’ την οικογένειά του – τον είχε αρπάξει με τη βία κάνοντάς του ποζιτρονικό ηλεκτροσόκ.

«Θα έρθεις μαζί μου», του είχε πει, «και θα κάνεις ό,τι σου λέω. Θα πλουτίσω από σένα!» Και τώρα με την απειλή του ραβδιού με ένα γάντζο στην άκρη του που ο Γκόλντενραμπ χρησιμοποιούσε για να πιάνει τον ελέφαντα απ’ τα αυτιά, ο Γουάμπα ανέβαζε νεράιδες στη ράχη του, τη μία μετά την άλλη και τις πήγαινε μια γρήγορη βόλτα γύρω απ’ τον πλανήτη των ουράνιων τόξων…

Ξαφνικά με την άκρη του ματιού του είδε κάτι πολύ περίεργο. Μια μικρή νεράιδα, έβγαινε στα κρυφά απ’ την κρυστάλλινη καμινάδα ενός μικρού μαγαζιού κι έκανε τσουλήθρα πάνω στα ουράνια τόξα πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην πλατεία. Την θυμόταν αυτή τη νεράιδα!. Ήταν η μοναδική που δεν είχε έρθει ποτέ για βόλτα μαζί του. Όσες φορές είχε έρθει σ’ αυτόν τον πλανήτη την έβλεπε να τον κοιτάζει λυπημένη μέσα απ’ το παραθυράκι του μαγαζιού – μερικές φορές νόμιζε πως την έβλεπε να κλαίει.

Η Μίντυ τσούλησε και στο τελευταίο ουράνιο τόξο και προσγειώθηκε στην πλατεία. Κάθε τόσο κοιτούσε κλεφτά πίσω της. Ευτυχώς η θεία της μετρούσε και ξαναμετρούσε τις σημερινές εισπράξεις και δεν είχε πάρει χαμπάρι την απουσία της.

Η ουρά είχε μικρύνει και σχεδόν όλες οι νεράιδες γύριζαν χαρούμενες στα σπίτια τους. Η νεράιδα μας πλησίασε τον Γουάμπα και τον αφέντη του τον Γκόλντενραμπ.

«Έλα μικρή μου», της είπε μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο ο τελευταίος. «Μόνο εσύ έμεινες, μόλις που προλαβαίνεις.»

«Εεε. .. κύριε… ξέρετε, εγώ δεν έχω ένα διάφανο νόμισμα. Δεν έχω καθόλου λεφτά. Αλλά σκεφτόμουν μήπως μπορούσα…»

Το χαμόγελο του Γκόλντενραμπ πάγωσε μεμιάς και στα τέσσερα πρόσωπά του. «Και φυσικά και δεν θα μπορούσες… Δίνε του τώρα. Βιαζόμαστε να προλάβουμε άλλους δεκατέσσερις πλανήτες σήμερα.»

Ο Γουάμπα αναστέναξε. Πολύ θα ήθελε να πάει βόλτα τη μικρή νεράιδα. Και γι’ αυτό γύρισε στο αφεντικό του και είπε παρακλητικά: «Αφέντη, σε παρακαλώ. Θέλω να της κεράσω εγώ τη βόλτα. Κάνε μου αυτή τη χάρη… μόνο για μια φορά στη ζωή μου».

«Χα! Είσαι πιο ανόητος απ’ ό,τι περίμενα! Άκου να σου κάνω χάρη εγώ εσένα. Ανέβασέ με τώρα και συνέχισε να κάνεις τη δουλειά σου. Και βούλωσε το στόμα σου, αλλιώς θα σου το ράψω!»

Ο Γουάμπα έσκυψε το κεφάλι του. Η Μίντυ έσκυψε κι αυτή το κεφάλι της. Ζεστά δάκρυα κύλησαν απ’ τα μάτια και των δυο τους. Και τότε, ο Γουάμπα έκανε κάτι απίστευτο, κάτι που δεν είχε τολμήσει ούτε καν να σκεφτεί εδώ και τόσους αιώνες.

Σήκωσε ψηλά την προβοσκίδα του, έβγαλε ένα δυνατό μουγκρητό και μπάτσισε με δύναμη τα τέσσερα μάγουλα του αφεντικό του! Ο Γκόλντενραμπ δεν ήξερε από πού του ήρθε! Πετάχτηκε μέτρα μακριά και σωριάστηκε στο αέρινο έδαφος.

«Γρήγορα», φώναξε ο Γουάμπα στη νεράιδα. «Έλα κοντά μου!»

Αυτή έτρεξε μ’ όλη της τη δύναμη, κι όταν βρέθηκε δίπλα του άφησε τη μεγάλη προβοσκίδα του να την σηκώσει και να την βάλει στη ράχη του.

«Υπέγραψες τη θανατική σου καταδίκη», φώναξε ο Γκόλντενραμπ και καθώς σηκωνόταν έβγαλε το πιστόλι με ακτίνες λέιζερ απ’ την τσέπη του.

Ήταν όμως αργά. Ο διαστημικός ελέφαντας είχε ήδη σηκωθεί στον αέρα και κλώτσησε με δύναμη το χέρι του πρώην αφεντικού του πετώντας το πιστόλι μακριά.

Την ίδια στιγμή η θεία της νεράιδας έβγαινε απ’ το μαγαζί ουρλιάζοντας. «Πού πας μικρή ανόητη;» φώναζε εξοργισμένη στην ανιψιά της. «Θα μείνεις τιμωρία για πάντα!»

«Θεία πάω μια βόλτα!» χαμογέλασε ευτυχισμένη η Μίντυ.

«Και πότε θα γυρίσεις;»

«Ποτέ των ποτών!»

Απομακρύνονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα απ’ τον πλανήτη, μπορούσαν όμως να δουν ακόμα τη θεία της νεράιδας και τον “ιδιοκτήτη” του διαστημικού ελέφαντα με τις γροθιές τους υψωμένες προς τον ουρανό να καταριούνται μ’ όλη τη δύναμη των λαρυγγιών τους.

«Πού θα πάμε;» ρώτησε ενθουσιασμένη η νεράιδα.

«Όπου θέλεις! Τώρα είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Απλώς, κάποια στιγμή θέλω να περάσουμε απ’ τον πλανήτη των Γουάμπα να ξαναδώ τους δικούς μου».

«Ωραία!» φώναξε η Μίντυ. «Κι αν στις βόλτες μας στους γαλαξίες προλαβαίνουμε ας ρίξουμε και καμιά ματιά για τους γονείς μου που έχουν χαθεί.»

«Αν προλαβαίνουμε λέει; Έχουμε όλη τη ζωή δική μας!»

Και λέγοντας αυτά ξεκίνησαν για την πιο όμορφη βόλτα του σύμπαντος…

[υπογράψτε ενάντια στα τσίρκο με ζώα, στέλνοντας ένα email με το όνομα και την περιοχή σας στο subscribe@arcturos.gr]

http://arcturos.wordpress.com/