Περισπασμός;
Του Παύλου Τσίμα
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕκανείς να φανταστεί ότι μια διαδικασία όπως η χθεσινοβραδινή στη Βουλή, θα ήταν δυνατόν να διεκπεραιωθεί με τρόπο που δεν εμπλέκει την απονομή δικαιοσύνης με την ιδιοτελή κομματική κλωτσοπατινάδα;
Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία, όταν η Δικαιοσύνη τής διαβιβάζει μια δικογραφία με το ερώτημα της διερεύνησης των ευθυνών ενός υπουργού, εκείνη θα της την επιστρέφει, δίχως αντιδικία, θέτοντας τον εν λόγω υπουργό στη διάθεση της Δικαιοσύνης, με εμπιστοσύνη στην κρίση της, χωρίς αυτό να συνιστά πολιτική ανωμαλία ή να ρίχνει κυβερνήσεις;
Θα μπορούσε κανείς, γενικότερα, να φανταστεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν θεωρεί χρέος της να προστατεύει, με κάθε μέσο, τους δικούς της από τον έλεγχο της Βουλής, των ανεξάρτητων αρχών ή της Δικαιοσύνης της ίδιας; Και που δεν θα ξεθάβει τα παλαιότερης εσοδείας σκάνδαλα των αντιπάλων της για να τα συμψηφίσει με τα δικά της; Και που δεν θα θεωρεί ανεκτή πρακτική την επάνδρωση των θέσεων ευθύνης στο ευρύτερο Δημόσιο και την κατάρτιση του πίνακα των προτιμώμενων εργοληπτών στους διαγωνισμούς του Δημοσίου, από την επετηρίδα των «φίλων» και των προς αποκατάστασιν «αγωνιστών» του κόμματος;
Αν η συζήτηση για σκάνδαλα, παρόντα, παρελθόντα και μέλλοντα, αποβλέπει σε μια τέτοια ριζική αλλαγή, τότε κάθε άλλο παρά άχρηστος περισπασμός θα ήταν (όπως ισχυρίζεται η τρέχουσα γαλάζια προπαγάνδα) από τη συζήτηση των μεγάλων προβλημάτων του τόπου. Γιατί μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό, ο τόπος δεν έχει.
Το συνομολογούν εσχάτως και οι εκθέσεις διεθνών οίκων για την ελληνική οικονομία, που ομόθυμα επισημαίνουν πως το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πολιτικό μάλλον παρά οικονομικό. Και πως συνδέεται λιγότερο με τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας και περισσότερο με την εγγενή αδυναμία του ελληνικού συστήματος διακυβέρνησης να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, να εξασφαλίσει συναίνεση και να λάβει αναγκαίες- αυτονόητες σχεδόν- αποφάσεις.
