Οι άνεργοι
Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου
Το απεργιακό κύμα που ξεσηκώθηκε, είναι τεράστιο. Κατέκλυσε ολόκληρη την Ευρώπη. Παρίσι, Μαδρίτη, Βουκουρέστι, Βερολίνο, Πράγα, Βρυξέλλες. Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο. Στα πρόσωπά τους, στα πανό τους, στις κραυγές τους, κυρίαρχη η λέξη «Απόγνωση». Και, βέβαια, όλος αυτός ο ξεσηκωμός δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Θα έχουμε και συνέχεια, αφού οι θέσεις εργασίας μειώνονται και χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι και γυναίκες, μένουν στον δρόμο χωρίς δουλειά.
Εμείς, όμως, στην Ελλάδα, έχουμε τον νου μας στον Σάκη.
Οι εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση, κάθε βράδυ, τρομάζουν. Οι συγκρούσεις αναπόφευκτες. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι από τη μια, η Αστυνομία από την άλλη. Και αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, τα αφεντικά με τα γκρίζα κοστούμια, αόρατοι. Να απολαμβάνουν τα απίστευτα κέρδη που αποκόμισαν από το σύστημα και να διεκδικούν και άλλα. Που μάλλον θα τα πάρουν, αφού έτσι λαδώνεται η «μηχανή». Η «μηχανή» που έχουν στήσει.
Εμείς, όμως, στην Ελλάδα, έχουμε τον νου μας στον Σάκη.
Δεκαπέντε χιλιάδες εργαζομένους θα απολύσει η βρετανική εταιρεία τηλεπικοινωνιών (άλλους 15.000 απέλυσε πέρυσι.) Ακόμη και η Sony, στην Ιαπωνία, ανακοίνωσε ότι έχει ζημιές 76 εκατ. ευρώ και γι΄ αυτό θα καταργήσει 16.000 θέσεις εργασίας.
Στην Ιταλία, κυκλοφορούν φήμες ότι η Φίατ θα κλείσει το εργοστάσιό της στη Σικελία. Και στην Ελλάδα, η Στατιστική Υπηρεσία σημειώνει ότι οι νέοι άνεργοι έφτασαν τους 56.828.
Πέρυσι, το ποσοστό ανεργίας ήταν 8% και φέτος πήγε στο 9,1%.
Εμείς, όμως, στην Ελλάδα, έχουμε τον νου μας στον Σάκη.
Την κρίση την πληρώνουν πρωτίστως οι γυναίκες. Ένας στους τέσσερις νέους ηλικίας 25-34 ετών, δεν έχει δουλειά. Οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται στο Νότιο Αιγαίο, τη Δυτική Ελλάδα, τη Δυτική Μακεδονία, τα Ιόνια Νησιά και την Ήπειρο. Και όλ΄ αυτά είναι επίσημα στοιχεία.
Η πραγματική ανεργία, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ, είναι πολύ μεγαλύτερη.
Εμείς, όμως, έχουμε τον νου μας στον Σάκη.
Είναι μια ατάκα θεατρικού έργου, που όποτε τη σκέφτομαι, με πιάνει κάτι σαν πανικός: ένας άντρας απευθύνεται σε κάποιους, ολόγυρά του και δείχνοντάς τους έναν άλλο άντρα, τους λέει: «Μη του μιλάτε αυτουνού. Είναι άνεργος!».
Σάμπως η ανεργία να είναι βαριά αρρώστια, χολέρα, σάμπως ο άνεργος να είναι απόβλητος από την κοινωνία, ένας άνθρωπος που όλοι πρέπει να τον αποφεύγουν, ένας κλέφτης, ένας προδότης, ένας ελεεινός.
Εμείς, όμως, έχουμε τον νου μας στον Σάκη.
Όλοι οι συνομήλικοί μου έζησαν την ανεργία από την πιο τρυφερή ηλικία. Την έζησε κι ο πατέρας μου. Αυτός, κυρίως. Δεν είχε ψηφίσει στις εκλογές του ΄46- «Αποχή»- και γι΄ αυτό δεν τον έπαιρνε κανείς στη δουλειά του!
Έβγαινε ο καημένος στη γύρα, κάθε πρωί, μπας και σταυρώσει κάνα μεροκάματο και γύριζε στο σπίτι απελπισμένος. Όπως ήταν απελπισμένη και ολόκληρη η γειτονιά. Αναπάντεχη τύχη, να κονομήσει κανείς ένα καρβέλι ψωμί.
Η ανεργία του πατέρα μου έχει μαρκάρει τόσο πολύ τη ζωή μου, που σε ορισμένα τραγούδια μου είναι το κυρίαρχο θέμα: «Ξέμπαρκοι ναύτες, οργισμένο κύμα/ βούρκος το λιμάνι, δάκρυ το πρωί/ θλίψη και στάχτες στο κοντό τους βήμα/ κι όλα ένα χαρμάνι στη χαμοζωή» (Λεοντής), «Ήλιος πάνω, ήλιος κάτω/ και μια κάμαρη παλιά/ ξενυχτάει το Σαββάτο/ στα ξανθά σου τα μαλλιά/ ήλιος πάνω, ήλιος κάτω / ξαναπιάσαμε δουλειά» (Μαρκόπουλος), «Έχω ένα καφενέ/ στου λιμανιού την άκρη/ Τον έχτισε το δάκρυ/ αυτών που μένουνε/ και περιμένουνε» (Λοΐζος).
Όσο για τον Σάκη, βγήκε 7ος. Και πάλι καλά, με τις ασκήσεις γυμναστικής που του είχαν δώσει να... τραγουδήσει!
