Πτολεμαΐδα

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Ζούμε μια κρίση χωρίς προηγούμενο από την εποχή της μεταπολίτευσης.

Μια κρίση που ξεκίνησε το 2008 μέσα από την καρδιά του καπιταλισμού, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Μια κρίση που ξεκίνησε από την ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος και την κερδοσκοπία των χρηματιστηρίων, μια κρίση που απλώθηκε σε όλο τον κόσμο απειλώντας με χρεοκοπία τους αδύνατους του συστήματος, όπως η Ελλάδα.
Τα σταθεροποιητικά προγράμματα της Ε.Ε. δε μπόρεσαν να την αναχαιτίσουν και δε μπορούν να αναθερμάνουν την ευρωπαϊκή οικονομία, γιατί στηρίζονται σε περιοριστική νεοφιλελεύθερη πολιτική που διευρύνει τη λιτότητα και την ύφεση.
Τα πιο πολλά κράτη της Ε.Ε. παρά το σταθεροποιητικό πρόγραμμα, έχουν δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη ως προς το Α.Ε.Π. μεγαλύτερα του 3% και του 60% αντίστοιχα. Ένα πρόγραμμα που έχει παραβιαστεί από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Αυτές τις μέρες λοιπόν «ασκείται» ένα παιχνίδι τρομοκρατίας για την άνευ αντιδράσεων επιβολή αυστηρής λιτότητας στους πιο φτωχούς, για το πέρασμα ακόμη πιο ακραίων αντιλαϊκών μέτρων. Μάλιστα, επιδιώκεται να γίνει με την ανοχή ή τη συναίνεση της πλειοψηφίας των λαών για να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που δεν ευθύνονται, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλές και μεσαίες εισοδηματικές τάξεις.
Στις Βρυξέλλες οι νεοφιλελεύθεροι, οι τεχνοκράτες, οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, εκείνοι που δεν έχουν καμία επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας, απαιτούν την επιβολή διαρκούς και μόνιμης λιτότητας. Απαιτούν τη μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, τη μείωση του αριθμού των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας, την περικοπή των κοινωνικών δαπανών για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, την αύξηση των έμμεσων φόρων.
Αυτά είναι τα μέτρα που επιβάλλονται στους εργαζόμενους με στόχο την πλήρη εξαθλίωσή τους.
Σε αυτή την προσπάθεια για τον απόλυτο έλεγχο των εργαζόμενων, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα βρήκαν για συμμάχους και στη χώρα μας τις κυβερνήσεις, που δε φρόντισαν να προβούν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, στην επανίδρυση του κράτους όπως μας έλεγαν.
Επί δεκαπέντε χρόνια είχαμε τη μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ στην Ευρώπη και από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, αλλά το δημόσιο χρέος τριπλασιάστηκε φθάνοντας περίπου στα 330 δις ευρώ το 2009, με χρεολύσια πάνω από 50 δις ευρώ το χρόνο. Αντί η ανάπτυξη να διαλύσει τα ελλείμματα, πέτυχε να διευρύνει το δημόσιο χρέος, ενώ με την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008, η ελληνική οικονομία με τα γυάλινα πόδια της και παράλληλα με την ακολουθούμενη πολιτική της, οδηγήθηκε «αιχμάλωτη» στις αγορές και τους δανειστές της.
Εκείνο που πρέπει να γίνει σήμερα είναι να μην πληρώσουν την κρίση και πάλι οι εργαζόμενοι, να μην σβήσει η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, να μην γυρίσουμε σε εποχές συσσιτίων και ζητιανιάς. Απαιτείται μια επιθετική πολιτική με νέα αναπτυξιακά μέτρα άμεσης απόδοσης, ενίσχυσης της ρευστότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των συνεταιρισμών που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, της εγχώριας παραγωγής και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών για να στηριχθεί η συνολική ζήτηση και η αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου. Απαιτείται μια νέα δημοσιονομική πολιτική με χτύπημα της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, των μεσαζόντων και της κρατικής σπατάλης. Απαιτείται η ανακατανομή του Εθνικού Εισοδήματος με δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομών και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, απαιτείται νέα κοινωνική, ασφαλιστική, αγροτική πολιτική, που θα σέβεται το μόχθο των εργαζόμενων και δε θα τον παραδίδει βορά στα κέρδη των μεγαλοκεφαλαιούχων.

Επιτέλους να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες.
Για τους εργαζόμενους η περικοπή του 14ου μισθού, του επιδόματος αδείας και εορτών, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι απολύσεις χωρίς φραγμούς από τις επιχειρήσεις, οι αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης (μέχρι και τα 67 όπως στην Ισπανία), θα έχουν καταστροφική επίδραση και κοινωνικές εξεγέρσεις.
Η αντοχή των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των εργαζόμενων έφθασε πλέον στα όριά της.
Δεν είμαστε εμείς που δουλεύουμε στο δημόσιο τομέα τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Δε μπορεί να είμαστε διαρκώς τα μόνιμα θύματα και να καλούμαστε διαρκώς σε νέες θυσίες, δε μπορεί να λοιδορούμαστε και να αντιμετωπιζόμαστε με έναν ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό.
Βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη χρονιά παγώματος των μισθών, μείωσης των πραγματικών αποδοχών και των συντάξεών μας. Η εισοδηματική πολιτική του 2010 με τις περικοπές των επιδομάτων, της αυτοτελούς φορολόγησης και του παγώματος των μισθών, θα ξεπεράσουν το 1,5 δις ευρώ για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα.
Απαιτούμε την ανάλογη συμβολή όλων για το ξεπέρασμα της κρίσης, απαιτούμε κοινωνική δικαιοσύνη σύμφωνα με την οικονομική, φοροδοτική και αγοραστική δύναμη του καθένα.
Λέμε όχι σε εξαιρέσεις.
Απαιτούμε ένα νέο, ενιαίο και δίκαιο μισθολόγιο, με σταδιακή ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό ώστε να σταματήσει η επιδοματική πολιτική.
Η πολιτική ευθύνη για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης δεν ανήκει στους εργαζόμενους. Το ρουσφέτι, η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, η πολιτική ομηρία είναι χαρακτηριστικά της λειτουργίας του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η υπάρχουσα κατάσταση δε μπορεί να συνεχιστεί. Απαιτούμε ανατροπή, αξιοκρατία, δικαιοσύνη. Απαιτούμε αποτελεσματικότητα, συμμετοχή και διαφάνεια. Φαινόμενα διαφθοράς, παρακμής και διαπλοκής, δεν έχουν θέση στη δημόσια διοίκηση.
Το ασφαλιστικό σύστημα των δημοσίων υπαλλήλων είναι υπό διάλυση με τη συνέχιση του αδιεξόδου στο Ταμείο Πρόνοιας και την άρνηση της κυβέρνησης να το επιχορηγήσει, οδηγώντας το τελικά στην κατάρρευση. Οι 18.000 εκκρεμείς αιτήσεις μέχρι και το 2009, πρόκειται να αυξηθούν κατά 8.000 το 2010. Συνολικά δηλαδή 26.000 συνάδελφοι που συνταξιοδοτούνται, αδυνατούν να λάβουν εφάπαξ. Τα ετήσια έσοδα των ταμείων δε, είναι περίπου 300 εκ. ευρώ, όταν απαιτούνται περίπου 1,3 δις ευρώ, με την κυβέρνηση να αρνείται και για τον ΟΠΑΔ την επιχορήγησή του. Επιπλέον τα μέτρα που λαμβάνει για το ασφαλιστικό περιορίζουν όλες τις κατακτήσεις των εργαζόμενων. Μετατρέπουν το χαρακτήρα της ασφάλισης από κοινωνικό και διανεμητικό, σε κεφαλαιοποιητικό και ατομικό. Μειώνουν τις συντάξεις και αυξάνουν τα όρια ηλικίας. Την ίδια στιγμή αμφισβητείται από τις Βρυξέλλες ο χαρακτήρας της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων, με την ελληνική κυβέρνηση να ανακοινώνει την υλοποίηση της απόφασης, καθώς και την άμεση εξίσωση των ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα, όλοι μας, αυτή τη στιγμή, έχουμε χρέος να αντισταθούμε. Έχουμε χρέος απέναντι στη χώρα, απέναντι στις επόμενες γενιές, να δώσουμε τη μάχη μαζί, συλλογικά, δημοκρατικά, να περιφρουρήσουμε το συνδικάτο και τα δικαιώματά μας.
Είναι μονόδρομος η κυβερνητική στροφή και η συμφωνία με τους κοινωνικούς φορείς του τόπου για το ξεπέρασμα της κρίσης, για μια βιώσιμη αναπτυξιακή πολιτική που θα δίνει δυνατότητες δίκαιης ανακατανομής του εθνικού προϊόντος.