Όλες οι ειδήσεις της Πτολεμαΐδας αλλά και της Δυτικής Μακεδονίας με ένα κλικ! Ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα της περιοχής μας. Γιατί υπεύθυνος πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης... Στείλτε μας τις καταγγελίες ή απλώς τις γνώμες σας στο email kailarianews@hotmail.com

Το μεν χρεοστάσιο του 1932 ελάχιστοι το γνωρίζουν, το δε «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» δεν χαρακτηρίζει τόσον τον Χαρ. Τρικούπη όσον την τραγικότητα μιας επ

Η προσφυγή στο ΔΝΤ εδώ που φτάσαμε δεν είναι μια ιστορική «λέζα» που θα εγγραφεί στο βιογραφικό

του πρωθυπουργού και στο DNA της δημοκρατικής παράταξης. Εξάλλου τόσον ο Χαρ. Τρικούπης όσον και ο Ελευθ. Βενιζέλος στην πολιτική ιστορία έχουν καταγραφεί ως εκσυγχρονιστές και προοδευτικοί πολιτικοί.
Tούτη η χώρα, παρά το ότι υπερηφάνως το διατυμπανίζουμε, μόνον «ευλογημένη» δεν είναι. Αντίθετα, κάθε 40-50 χρόνια δοκιμάζεται σκληρά. Φθάνει στο χείλος του γκρεμού, πέφτει και ξανασηκώνεται.
Το 1843, λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, κήρυξε στάση πληρωμών. Αιτία, τα δυσβάστακτα δάνεια της ανεξαρτησίας και της πρώτης οθωνικής περιόδου, τα οποία το νεοσύστατο κράτος δεν μπορούσε να αποπληρώσει.
Το 1893, με τη δραματική ρήση του Χαρίλαου Τρικούπη «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» η παύση πληρωμών επαναλαμβάνεται. Αιτία πάλι ο τοκογλυφικός ξένος δανεισμός, που παροξύνθηκε από τη Μεγάλη Ύφεση (1873-1896) στην Ευρώπη.
Σαράντα χρόνια μετά, το 1932, η πτώχευση μάς ξανακρούει τη θύρα. Το χρεοστάσιο της Ελλάδος αναγγέλλεται διά στόματος Ελευθερίου Βενιζέλου. Αιτία πάλι το υπέρογκο χρέος και ο δανεισμός, που συμπίπτει και με το παγκόσμιο κραχ του 1929.
Μετά 40 χρόνια, έχουμε την πετρελαϊκή κρίση. Η πτώχευση αποφεύγεται, όμως τα προγράμματα λιτότητας που επεβλήθησαν ήταν οδυνηρά.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά την πετρελαϊκή κρίση, η χώρα βρίσκεται πάλι υπό ασφυκτικό κλοιό, ξανά είναι ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Αιτία πάλι ο δανεισμός, τα υψηλά ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος.
Για μια εισέτι φορά το αδιέξοδο της χώρας συμπίπτει με μια παγκόσμια κρίση. Τη χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική. Για μια ακόμη φορά, ο δανεισμός για την Ελλάδα, αντί να είναι εργαλείο ανάπτυξης, λειτουργεί ως μέσο επιβίωσης και καταλήγει σε μηχανισμό εξάρτησης.
Όπως και στις προηγούμενες κρίσεις, έτσι και τώρα η Ελλάς καλείται, συγκριτικά με τις άλλες χώρες, να πληρώσει δυσανάλογα υψηλά επιτόκια. Το 1893 δανειζόμασταν με επιτόκιο 9-12%, δύο και τρεις φορές περισσότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στο κραχ του ’29, οι άλλες χώρες δανείζονταν με επιτόκιο 3,99-4,5% και εμείς με 7,05-9,02%. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα με τα περίφημα spreads, τα οποία πλέον έχει μάθει και η μάνα μου, η κυρα-Χρυσούλα, ήτις μάλιστα αγχώνεται σε τέτοιον βαθμό, που κάθε μέρα περιμένει με αγωνία τα δελτία των οκτώ για να μάθει αν είναι πάνω ή κάτω από τις 300 ή 400 μονάδες βάσης.
Επειδή δεν είναι μόνον η μάνα μου, αλλά σύμπας ο ελληνικός λαός που περιμένει -με τα νεύρα του να έχουν γίνει κρόσσια- να μάθει τι θα γίνει με τον δανεισμό και αν θα αποφύγουμε την προσφυγή στο ΔΝΤ, καλόν θα ήταν η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τι προτίθεται να πράξει εάν δεν θέλει να υπάρξει μαζική υστερία καθ’ άπασαν την επικράτεια.
Δεν μπορεί εδώ και περίπου τρεις μήνες να παίζουμε το κρυφτό με τις αγορές, τους Ευρωπαίους εταίρους και τους διεθνείς δανειστές μας και να μην έχει ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση τη στρατηγική της.
Ακόμη και τούτη την ύστατη ώρα, όπου όλοι θεωρούν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και προλέγουν πως θα προσφύγουμε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, η κυβέρνηση εμφανίζεται διχασμένη.
Άλλοι, οι περισσότεροι, θεωρούν ότι πρέπει να «αρπάξουμε» τώρα τα λεφτά από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, ώστε να υπάρξει ηρεμία στις αγορές μέχρι τον Ιανουάριο του 2011, οπότε θα χρειαστεί να ξαναβγούμε για δανεικά.
Άλλοι πιστεύουν ότι πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης και να δανειστούμε έστω και με 7-8% επιτόκιο τα 11 δισ. που χρειαζόμαστε άμεσα και να περιμένουμε μέχρι τον Σεπτέμβριο να δούμε αν θα έχουν ηρεμήσει οι αγορές.
Άλλοι, λίγοι και ακραίοι -που όμως όσο καθυστερεί η λήψη αποφάσεων ενδέχεται να αποκτήσουν δυναμική οι απόψεις τους-, τάσσονται υπέρ της στάσης πληρωμών, της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, της εξόδου από την Ευρωζώνη και της επιστροφής στη δραχμή με ταυτόχρονη υποτίμησή της.
Αφήνουμε στην άκρη την τρίτη περίπτωση επειδή, εάν ήθελε συμβεί κάτι τέτοιο, οι επιπτώσεις στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, αλλά και εν γένει τα εθνικά μας συμφέροντα, θα ήταν δραματικές και κατακλυσμιαίες, και πάντως θα σήμαινε ριζική επανατοποθέτησή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Ερχόμαστε, λοιπόν, να εξετάσουμε τις δύο περιπτώσεις ανάμεσα στις οποίες διχάζεται και μετεωρίζεται η κυβέρνηση. Ας δούμε την πρώτη. Να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις αγορές, ακόμη κι αν τα spreads είναι απαγορευτικά. Οι οπαδοί αυτής της άποψης υποστηρίζουν να δανειστούμε τώρα τα 11 δισ. ανεξαρτήτως τιμήματος και να περιμένουμε τον Σεπτέμβριο.
Ερώτημα πρώτον: Το ίδιο δεν κάνουμε τόσους μήνες; Δεν δανειζόμαστε λίγο λίγο, περιμένοντας να πέσουν την επόμενη φορά τα spreads, κι αυτά -αντί να πέφτουν- ανεβαίνουν;
Ερώτημα δεύτερον: Γιατί να δανειστούμε και τώρα πανάκριβα; Το επιχείρημά μας για να δημιουργηθεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης δεν ήταν ότι δεν πρόκειται να ξαναδανειστούμε με τόσο ακριβά επιτόκια;
Ερώτημα τρίτον: Ποιος μας εγγυάται ότι τον Σεπτέμβριο τα spreads θα πέσουν; Αυτοί που το υποστηρίζουν μέχρι τώρα έχουν διαψευστεί. Μας έλεγαν, την προηγούμενη φορά που δανειστήκαμε ακριβά, ότι τον Μάιο τα επιτόκια θα είναι στο 5,5% και τον Σεπτέμβριο στο 5%. Αυτό που φαίνεται είναι ότι τώρα, εάν δανειστούμε, θα το κάνουμε με 7,5%, πολύ υψηλότερα δηλαδή από την προηγούμενη φορά. Γιατί να μην είναι και τον Σεπτέμβριο έτσι;
Ερώτημα τέταρτον: Είναι σίγουρο ότι εάν εμείς προσφύγουμε στις αγορές δεν θα αξιοποιήσει κάποιος άλλος (π.χ. Πορτογαλία ή Ισπανία) τον ευρωπαϊκό μηχανισμό; Εάν αυτό συμβεί, τι θα γίνει; Θα υπάρχουν χρήματα και για εμάς ή μήπως θα μείνουμε με το χέρι τεταμένο, κοινώς «μπουκάλα»; Ειδικά αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό ή θεωρητικό.
Ερώτημα πέμπτον: Ποιος μας λέει ότι μετά τις εκλογές στη Ρηνανία - Βεστφαλία η Γερμανία θ’ αλλάξει στάση και θα γίνει πιο φιλική για την Ελλάδα; (Σημειώνουμε εδώ ότι οι έχοντες την άποψη περί καθυστερήσεως προσφυγής στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ υποστηρίζουν ότι μετά τις κρίσιμες, για τη συνοχή της κυβερνήσεως στη Γερμανία, τοπικές εκλογές η Άνγκελα Μέρκελ θα μεταβάλει στάση). Ποιος μας εγγυάται ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα αλλάξει επί το δυσμενέστερον, για το ελληνικό πρόβλημα, τη στάση της Γερμανίας;
Ερώτημα έκτον: Πώς είναι τόσον σίγουροι ότι τα αποτελέσματα που θα έχουν παραχθεί από τα μέτρα που ελήφθησαν θα είναι τέτοια που θα συνηγορούν υπέρ της πτώσεως των spreads; Πώς είναι τόσον βέβαιοι, όταν τα δημόσια έσοδα υστερούν κατά πολύ των προϋπολογισθέντων; Πώς είναι τόσον σίγουροι ότι δεν θα υπάρξουν, μέχρι τον Σεπτέμβριο, κοινωνικές εκρήξεις που θα καταστήσουν την Ελλάδα πάλι «μαύρο πρόβατο» της διεθνούς ειδησεογραφίας;
Υπάρχουν πολλά ακόμη ερωτήματα, τα οποία προσώρας δεν αναφέρουμε, επειδή θεωρούμε ότι και μόνον τα λεχθέντα είναι αρκετά για να καταδείξουν τη σαθρότητα των επιχειρημάτων όσων τάσσονται υπέρ της καθυστέρησης. Μακάρι να έχουν δίκιο, να βγούμε για δανεισμό και οι αγορές να μας συμπεριφερθούν με φιλότιμο και ευαισθησία. Όμως από πουθενά αυτό δεν προκύπτει ότι θα συμβεί.
Αντίθετα, όλα συνηγορούν ότι θα είναι πιο σκληρές και επιθετικές μαζί μας. Πιθανότατα θα εκλάβουν την εκ νέου προσφυγή σ’ αυτές ως δείγμα αδυναμίας του ευρωπαϊκού μηχανισμού να στηρίξει ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης ή σαν προσπάθεια, εκ μέρους μας, αποφυγής δανεισμού από το ΔΝΤ, άρα και ως απροθυμία να συμμορφωθούμε στις νόρμες που αυτό απαιτεί και στις οποίες θεωρούν όλοι ότι πρέπει να υπαχθεί η Ελλάδα για να συνετιστεί.
Τούτων δοθέντων, η προσφυγή στον μηχανισμό της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη λύση. Και επειδή εάν καθυστερήσουμε κι άλλο ενδέχεται οι εταίροι μας να μεταβάλουν γνώμη – ίσως και να μεσολαβήσουν γεγονότα που να τους αναγκάσουν να το πράξουν.
Εκτός κι αν όντως ο μηχανισμός δεν είναι ακόμη έτοιμος. Εκτός και αν η «συμμαχία προθύμων», που θα μας συνδράμει, δεν έχει εισέτι σχηματισθεί. Εκτός κι αν συμβαίνει κάτι άλλο και δεν το γνωρίζουμε.
Όμως στην κατάσταση που βρισκόμαστε, μόνον οι καθαρές κουβέντες -όσο πικρές κι αν είναι- μπορούν να εξασφαλίσουν στην κυβέρνηση την απαραίτητη συναίνεση για να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο.
Ναι, η επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια της διμερούς βοήθειας στην Ελλάδα εμπεριέχει και δόση ευτελισμού για τη χώρα, καθώς μπορεί να ακουστούν τα μύρια όσα εις βάρος μας, όμως εδώ που έχουν έλθει τα πράγματα, μια «καρπαζιά» παραπάνω είναι προτιμότερη από την πτώχευση.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίον πιθανότατα η κυβέρνηση δεν θέλει να προσφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό είναι οι όροι του ΔΝΤ.
Μέχρι τώρα, βεβαίως, γνωρίζαμε ότι ο διεθνής οργανισμός δεν απαιτεί επιπλέον μέτρα. Μας είχε διαβεβαιώσει προς τούτο ο υπουργός Οικονομικών, λέγοντας μάλιστα ότι τα μέτρα που ελήφθησαν είναι περισσότερα κι από αυτά που μας ζητούσαν. Άλλαξε, λοιπόν, κάτι; Ζητούνται επιπλέον μέτρα, και ποια; Εάν αυτό συμβαίνει, είναι πάλι καλύτερο να ειπωθεί όλη η αλήθεια.
Σίγουρα το ΔΝΤ θα ζητήσει μέτρα τόνωσης της ανταγωνιστικότητας. Θα ζητήσει επέκταση των μέτρων και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς προβλέπει ότι το χρέος στην τριετία θα φτάσει το 145% του ΑΕΠ. Το χρειαζόμαστε; Μάλλον όχι.
Ίσως, όμως, αναγκαστούμε να οδηγηθούμε σ’ αυτό. Στην εσωτερική, δηλαδή, υποτίμηση με ταυτόχρονη πτώση μισθών και τιμών. Σίγουρα θα απαιτήσουν άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, καταργήσεις αντιπαραγωγικών τομέων του κράτους και ιδιωτικοποιήσεις. Μήπως δεν τα χρειαζόμαστε;
Τα χρειαζόμαστε. Γιατί να μην τα κάνουμε; Όλη η δημόσια συζήτηση εκεί δεν επικεντρώνεται; Δεν είναι κοινός τόπος ότι το κράτος πρέπει να επανιδρυθεί, η κοινωνία να μάθει να ζει σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές της;
Δεν συνομολογούν όλοι -ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία- ότι η κρίση είναι και ευκαιρία για να ανασυνταχθούμε, να αποκηρύξουμε το φαύλο παρελθόν και να σταματήσουμε να παριστάνουμε το «γαλατικό χωριό» της παγκοσμιοποίησης;
Εάν όλα αυτά έχουν τεθεί στον δημόσιο διάλογο και σχηματίζεται ένα καθαρό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ αυτών των απόψεων, γιατί διστάζουμε να τα κάνουμε; Μήπως η κυβέρνηση φοβάται το πολιτικό κόστος;
Σίγουρα όλα αυτά δεν συμβαδίζουν με τις ιδεολογικοπολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ και πόρρω απέχουν από τις κυβερνητικές του διακηρύξεις. Όμως εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η μόνη πατριωτική θέση αυτή τη στιγμή είναι να μην «πέσει» η χώρα. Κι αυτήν η κυβέρνηση οφείλει να υπηρετήσει.
Σίγουρα το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το έχει η προηγούμενη κυβέρνηση. Σίγουρα επίσης μερίδιο ευθύνης έχει και η παρούσα. Η απειρία, η ατολμία, ο μετεωρισμός επιδείνωσαν την κατάσταση. Κάποιοι έχουν ευθύνες γι’ αυτό και πρέπει να τους καταλογιστούν.
Ανεξάρτητα από το τι θα επιλέξει ο πρωθυπουργός ως προς τον δανεισμό της χώρας, η κυβέρνηση εφεξής για να πετύχει πρέπει να «σφίξει», να αποκτήσει μεγαλύτερη πυγμή και αίγλη. Τόσο στις αγορές, όσο και στους πολίτες.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ εδώ που φτάσαμε δεν είναι μια ιστορική «λέζα» που θα εγγραφεί στο βιογραφικό του πρωθυπουργού και στο DNA της δημοκρατικής παράταξης. Εξάλλου τόσον ο Χαρ. Τρικούπης όσον και ο Ελευθ. Βενιζέλος στην πολιτική ιστορία έχουν καταγραφεί ως εκσυγχρονιστές και προοδευτικοί πολιτικοί.
Το μεν χρεοστάσιο του 1932 ελάχιστοι το γνωρίζουν, το δε «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» δεν χαρακτηρίζει τόσον τον Χαρ. Τρικούπη όσον την τραγικότητα μιας εποχής για την Ελλάδα. Ας το τολμήσει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός. Ας προσφύγουμε άμεσα, τώρα, στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
Αύριο ίσως να είναι αργά και να χρειαστεί να ειπωθεί και πάλιν το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», και τότε αυτό θα ισοδυναμεί με έγκλημα που δεν μπορεί να συγχωρεθεί...



Bookmark and Share

0 σχόλια:

Πτολεμαΐδα ptolemaida πτολεμαιδα Κοζάνη kozani kailaria blogspot blogs

ptolemaida.gr ΔΗΜΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ PTOLEMAIDA DIMOS, eordea eordaia kailaria kailar Δήμαρχος ptolemaida dhmos ptolemaidos Κοζανη Κοζάνη ΚΟΖΑΝΗ kozani κοζανη κοζανι kozanh Πτολεμαΐδα ειδήσεις
ptolemaida πτολεμαιδα