Του Παύλου Τσίμα
Η συνταγή δεν είναι καινούργια: αν η παρτίδα φθάσει σε ένα σημείο όπου όποια κίνηση και να κάνει είναι χαμένος, τότε ένας τολμηρός παίκτης δίνει μια κλωτσιά στη σκακιέρα και τινάζει όλα τα πιόνια στον αέρα. Το έκανε, και πάλι, ο κ. Καραμανλής τη νύχτα της Παρασκευής. Έφερε τον κανόνα του παιχνιδιού στα μέτρα των συμφερόντων του. Ο τσάρος διέλυσε τη Δούμα. Οι δικογραφίες μπορεί να περιμένουν και ο Παυλίδης δεν θα έχει ευκαιρία να φωτογραφηθεί στα έδρανα της συμπολίτευσης.
Μόνο που η κίνηση συνοδεύεται από δύο κινδύνους.
Ο ένας αφορά τον ίδιον τον παίκτη που αναποδογύρισε τη σκακιέρα και αχρήστευσε τους κανόνες του παιχνιδιού. Όταν το παιχνίδι παίζεται δίχως κανόνες, ισχύει ο νόμος της ισχύος, κερδίζει ο πιο δυνατός. Αλλά είναι ο Καραμανλής σήμερα ισχυρότερος από τον αντίπαλό του; Μάλλον όχι.
Ο άλλος μας αφορά όλους. Αν- όπως δίδασκε ο Μαξ Βέμπερ- η μόνη νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, στα πλαίσια της δημοκρατίας, είναι η νομιμοποίηση μέσω του σεβασμού των δημοκρατικών κανόνων, η τόσο προκλητική περιφρόνηση των κανόνων αυτών μπορεί να αφήνει αλώβητη τη νομιμοποίηση της (ήδη εν δυσκολία) πολιτικής; Και πάλι η απάντηση είναι, μάλλον, αρνητική.
